Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliano Buendía denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met het ijs.

“Honderd jaar eenzaamheid” van Gabriel García Márquez moet zowat het beste boek zijn dat ik las. Het citaat hierboven is de iconische openingszin.

Groot was mijn verbazing toen ik het downloadde op mijn e-reader en daar las:

Vele jaren later, toen hij voor het vuurpeloton stond, moest kolonel Aureliano Buendía vast aan die verre middag denken waarop zijn vader hem had meegenomen om het ijs te leren kennen.

Naar mijn aanvoelen is in de nieuwe vertaling die iconische openingszin helemaal verhaspeld. Al heeft de vertaalster er wel een hele uitleg voor.